სუნამოს ბოთლი

პარფიუმერიის ბოთლი, ჭურჭელი, რომელიც შექმნილია სურნელის შესანარჩუნებლად. ადრინდელი მაგალითი არის ეგვიპტური და თარიღდება დაახლოებით 1000 წ.ეგვიპტელი მდიდრულად იყენებდა სურნელს, განსაკუთრებით რელიგიურ რიტუალებში;შედეგად, როდესაც მათ გამოიგონეს მინა, მას ძირითადად იყენებდნენ პარფიუმერულ ჭურჭელში.პარფიუმერულმა მიდგომა გავრცელდა საბერძნეთში, სადაც კონტეინერებს, ყველაზე ხშირად ტერაკოტას ან მინას, ამზადებდნენ სხვადასხვა ფორმისა და ფორმით, როგორიცაა ქვიშიანი ფეხები, ფრინველები, ცხოველები და ადამიანის თავი.რომაელები, რომლებიც თვლიდნენ, რომ სუნამო აფროდიზიაკი იყო, იყენებდნენ არა მხოლოდ ჩამოსხმულ შუშის ბოთლებს, არამედ აფეთქებულ მინას, მას შემდეგ, რაც იგი ახ.სუნამოებისადმი მიდრეკილება გარკვეულწილად შემცირდა ქრისტიანობის გაჩენასთან ერთად, რაც დაემთხვა მინის დამზადების გაუარესებას.

მე-12 საუკუნისათვის საფრანგეთმა ფილიპ-ავგუსტმა მიიღო დებულება, რომელიც ქმნიდა პარფიუმერთა პირველ გილდიას, ხოლო მე-13 საუკუნისათვის ვენეციური მინის დამზადება უკვე კარგად დამკვიდრდა.მე-16, მე-17 და განსაკუთრებით მე-18 საუკუნეებში სურნელოვანი ბოთლი იღებდა მრავალფეროვან და დახვეწილ ფორმებს: ისინი მზადდებოდა გლოდის, ვერცხლის, სპილენძის, მინის, ფაიფურის, მინანქრის ან ამ მასალების ნებისმიერი კომბინაციით;მე-18 საუკუნეში სურნელოვანი ბოთლები კატების, ფრინველების, ჯამბაზების და მსგავსი ფორმის იყო;და შეღებილი მინანქრის ბოთლების მრავალფეროვანი საგანი მოიცავდა პასტორალურ სცენებს, ჩინოსარის ხილს და ყვავილებს.

მე-19 საუკუნეში კლასიკური დიზაინები, როგორიცაა ინგლისელი ჭურჭლის მწარმოებლის, ჯოსია უეჯვუდის მიერ შექმნილი, მოდაში შევიდა;მაგრამ სუნამოების ბოთლებთან დაკავშირებული ხელნაკეთობები გაუარესდა.თუმცა, 1920-იან წლებში რენე ლალიკემ, წამყვანმა ფრანგმა იუველირმა, გააცოცხლა ბოთლებისადმი ინტერესი ჩამოსხმული მინის ნიმუშების წარმოებით, რომლებიც ხასიათდება ყინულის ზედაპირებით და დახვეწილი რელიეფური ნიმუშებით.